Kapadocja to kraina położona na Wyżynie Anatolijskiej, między Morzem Czarnym a górami Taurus. Ponieważ nazwa "Kapadocja" nie figuruje na oficjalnych mapach drogowych, trzeba pamiętać, że granice tego regionu wyznaczają następujące miasta: Kayseri na wschodzie, Aksaray na zachodzie, Hacibektas na północy i Nigde na południu. Pozornie jałowa gleba wulkaniczna jest bogata w minerały i bardzo żyzna: Kapadocja, dzięki licznym sadom i winnicom, należy do najważniejszych regionów rolniczych kraju. Kapadocja jest jednym z najpopularniejszych regionów turystycznych Turcji. Szczególnie chętnie odwiedzane są okolice Urgup i dolina Goreme. Kapadocja powstała przed 60 mln lat, w czasie trzeciorzędowych fałdowań alpejskich, które wypiętrzyły góry Taurus. Podczas erupcji wulkanicznych na powierzchnię wydobywała się lawa, która utworzyła samotne stożki wulkanów: Erciyes Dagi (starożytny Argeus; 3917 m n.p.m.), Melendiz Dagi i Golludag. Wyrzucany w trakcie wybuchów popiół wulkaniczny pokrył grubą warstwą cały region. Z piasków i popiołów wulkanicznych powstał tuf; charakterystyczna dla Kapadocji miękka skala osadowa. W wyniku wielowiekowej erozji warstwa tufu uległa spękaniu, a w powstałe szczeliny dostawała się woda. Odsłonięte wskutek tych procesów twardsze głazy przybierają często formy kolumn, stożków i kształty falliczne. Noszą one nazwę peribacasi - "baśniowe kominy". Początkowo tereny Kapadocji zamieszkiwały ludy azjanickie. Od ok. 2000 r. p.n.e. zaczęli przenikać tam Hetyci. W połowie VI w. p.n.e. Kapadocję opanował król Lidii, Krezus. W 546 r. p.n.e. została włączona do monarchii perskiej, następnie w roku 333 p.n.e. zajęły ją wojska Aleksandra Wielkiego. Potem przypadła monarchii syryjskich Seleucydów. W wyniku walk dynastycznych Kapadocja uzyskała samodzielność (ok. 255 r. p.n.e.). W pierwszej połowie I w. p.n.e. restytuowano państwo pod zwierzchnictwem Rzymu. W 17 r. n.e. Tyberiusz przekształcił Kapadocję w prowincję rzymską. Wcześnie, bo już w I w. n.e., zaczęły tam powstawać gminy chrześcijańskie. W XII w. Kapadocję opanowali Turcy seldżuccy, a następnie Turcy osmańscy. Mieszkańcy Kapadocji szybko nauczyli się drążyć w tufie swe siedziby przy użyciu prymitywnych narzędzi. Mieszkania takie, w razie potrzeby, można było z łatwością powiększyć. W trakcie licznych wojen toczących się na terenie Kapadocji ludność chroniła się w wielopoziomowych, podziemnych miastach, wychodząc na powierzchnię tylko po to, by uprawiać pola. Członkowie gmin chrześcijańskich, w podobny sposób jak mieszkania, drążyli w skale kościoły. W ten sam sposób powstawały liczne klasztory. Ściany skalnych świątyń pokryte są niezwykle pięknymi freskami. Wiele skalnych mieszkań zamieszkiwanych było jeszcze na początku naszego stulecia.